همیشـه سـخت تریـن جـای کـار اینـه کـه تظاهـر کنـی هیچـی نشـده ... !

دوست می دارمـش … امـّـا …
می تـرسم بـگویــم و بگـویـد : ” مرسـی !! ”
یــا بگویـد بـه این دلـیـل و آن دلـیـل دوسـتـم نـدارد …
یــا چـه می دانـم …
مثـل خیـلیـهـا بگـویـد لیـاقـتـم بـیـشـتـر از این حرفـهاسـت …
می تـرسـم از اینــکـه
هـرچـیـزی بـگویـد جُـز :
” مــَــن هـم دوسـتت دارم … ”

ما خودمونو ارزون فروختیم
تا بهمون لبخند زدن محبت کردیم
این روزها هرکاری برای مردم بکنی میگذارن پای وظیفه
کافیه یه بار خلاف میلشون عمل کنی
دنیاتو رو سرت خراب می کنن
باید یاد بگیریم کمی قیمتی باشیم...!

وقتی به یکی زیادی تو زندگیت اهمیت بدی ،
اهمیتتو توی زندگیش از دست میدی ؛
به همین راحتی ...

فهمیده ام که معمولی بودن شجاعت می خواهد ..!
آدم اگر یاد بگیرد معمولی باشد
نه نقاشی را میگذارد کنار ،
نه دماغش اگر معمولی است را عمل می کند ،
نه غصه می خورد که ماشینش معمولی است ،
نه حق غذا خوردن در یک سری از ...
رستوران های معمولی را از خودش میگیرد،
نه حق لبخند زدن به یک سری آدمها را،
نه حق پوشیدن یک سری لباس ها را ...

حقیقت این است که "ترین" ها همیشه در هراس زندگی می کنند.
هراس هبوط (سقوط) در لایه آدم های "معمولی".
و این هراس می تواند حتی لذت زندگی،
نوشتن، درس خواندن، نقاشی کشیدن، ساز زدن،
خوردن، نوشیدن و پوشیدن را از دماغشان دربیاورد.

تصمیم گرفته ام خودِ معمولی م را پرورش دهم ..
نمی خواهم دیگر آدم ها مرا
فقط با "ترین"هایم به رسمیت بشناسند.
از حالا خودِ معمولی م را به معرض نمایش می گذارم
و به خود معمولی ا م عشق می ورزم
و به آدم ها هم اجازه دهم به منِ معمولی عشق بورزند